Al jaren heeft iedereen keihard gewerkt naar dat ene moment op die ene dag in Tokio. Zo hard, dat ze eigenlijk ruim voor de start van de Olympische Spelen al favoriet waren voor de eerste prijs. Dat ze die dan ook pakken voelt, zonder wat van de prestaties af te doen, misschien slechts als een formaliteit.

Nee, leuker zijn de onverwachte medailles, helemaal als ze ook nog eens blinkend van het goud zijn en het liefste in een sport die normaal niet zoveel aandacht krijgt. De waterpolovrouwen in Peking in 2008? Ik moet er soms nog steeds wel eens aan denken.

Maarten van der Weijden tijdens de 10 kilometer open water in datzelfde jaar? Dat Pieter van den Hoogenband als co-commentator helemaal uit zijn dak ging, staat nog in mijn trommelvliezen gegraveerd. En het goud van de volleyballers in Atlanta was niet voor niets het sportmoment van de eeuw.

Vier jaar geleden flikte Elis Ligtlee het op de keirin, een prachtig onderdeel op de wielerbaan, waar het moeilijk te voorspellen is wie er uiteindelijk gaat winnen. De sport is dan ook eigenlijk een uitvinding van de Japanse gokindustrie: in dat land is het een van de weinige sporten waar legaal op gewed mag worden.

Dat de Nederlandse vrouwen dit jaar kanshebber zouden zijn op dit sprintonderdeel, was na de teamsprint - vierde - wel duidelijk. In de schaduw van de sprintmannen, trainde Shanne Braspennincx keihard voor Tokio. Ze won met overmacht haar halve finale, dacht dat ze moegestreden zou zijn, maar flikte hetzelfde kunstje nog een keer in de strijd om het goud. Shanne Braspennincx. Eerst kende ik alleen haar naam, maar nu zal ik haar en haar fantastische onverwachte prestatie nooit meer vergeten.