Ik zou Rafael van der Vaart wel honderd vragen willen stellen | column Kim Lammers
Kun je trainen op een penalty? Volgens Rafael van der Vaart niet. Ik zou hem wel honderd vragen willen stellen, omdat ik van mening ben dat je er wel op kan trainen.
Waarom zo’n gekke aanloop, waarom pas zo laat een lijstje met namen bekendmaken? De druk kun je niet nabootsen, maar je kunt jezelf wel patronen aanleren om de juiste focus te krijgen. De gedachte ’als ik maar raak schiet’ of ’er zitten een miljard mensen naar deze wedstrijd te kijken’ vergroot inderdaad de kans dat je mist. Net zo goed als de gedachte ’als ik deze raak schiet, zijn we wereldkampioen’. De focus moet dus liggen op datgene waar je invloed op hebt en waar je goed in bent, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan op zo’n groot podium.
We zitten in de spannendste fase van het WK en dat is terug te zien in de uitslagen. Penalty’s moeten vaak de beslissing brengen. Mijn vrouw en ik zaten thuis alle wedstrijden te kijken en deden bij elke penalty een voorspelling. Marokko tegen Spanje, Kroatië tegen Brazilië: ik voorspelde, op een enkele keer na, de juiste uitkomst. De Marokkanen en Kroaten waren super gefocust, straalden zelfvertrouwen uit, bij Brazilië en Spanje zag ik twijfel.
Nu werd de wedstrijd tussen Argentinië en Nederland ook beslist door penalty’s. Mijn verhoogde hartslag en zenuwen namen de overhand en daardoor kon ik geen enkele voorspelling doen. Ik werd overgenomen door de omstandigheden; misschien zag ik wel de twijfel bij Van Dijk, alleen wilde ik zo graag dat hij zou scoren.
In de halve finale op het WK hockey in 2010 moesten strafballen de beslissing brengen. Na onze wedstrijd speelde Argentinië de andere halve finale, onze mogelijke volgende tegenstander. In een volgepakt stadion met 15.000 uitzinnige Argentijnen, die ons graag zagen verliezen, moest ik de beslissende strafbal nemen. Maandenlang heb ik dat moment gevisualiseerd, had het wel duizend keer in mijn hoofd afgespeeld. Mijn hoek wist ik: linksboven. Ik had er met mijn keeper op getraind, ik deelde met haar mijn hoek, hij moest gewoon keihard zijn.
Natuurlijk voelde ik op het moment dat ik de bal op de stip legde spanning in mijn armen en schouders. Ik keek naar de bal, wachtte drie seconden langer na het fluitsignaal, nam een grote stap en pushte de bal hard in het zijnet. De kunst is om je niet te laten leiden door de omstandigheden, maar te trainen op de dingen waar je invloed op hebt. Hoe lastig dat ook is, want het lukt mij ook heel vaak niet.