Tandeloos. Dat was eigenlijk de beste typering voor het aanvallende optreden van de thuisploeg tegen Feyenoord. Verdedigend viel er althans voor rust niet heel veel te klagen, zoals ook het middenveld redelijk functioneerde.

Al ontbrak het daar wel te vaak aan een aanspeelpunt. Weliswaar probeerde de ploeg van Marelle Worm aan voetballen toe te komen, maar de Rotterdamse helft werd amper bereikt.

Feyenoord stond dan ook compact, wat die opdracht extra lastig maakte. En als het al lukte, hielden de voorwaartsen namens Telstar de bal te kort vast om de eigen achterhoede enigszins te kunnen ontlasten.

Aldus ontspon zich een wedstrijd, waarin de mogelijkheden voor beide doelen uitermate schaars waren. Feyenoord, niet in beste doen, hoewel de ploeg zich vorige week in de Johan Cruijff Arena knap naar een remise knokte, was dreigender.

Waar Isa Gomez in de 8e minuut voor Telstar het eerste kansje kreeg maar niet benutte, waren het de bezoekers die zich vaker meldden voor de neus van keepster Kelly Steen.

In de 18e minuut leek die mis te tasten op een corner, maar de treffer die uit de scrimmage volgde werd afgefloten wegens hands. Uit de televisiebeelden kon achteraf worden afgeleid, dat de bal al over de lijn was voor die overtreding werd gemaakt, al was ook de arm van Pien Rijsdijk kort ervoor niet waar die hoorde.

Tien minuten voor rust kwamen de bezoekers alsnog op voorsprong. Amber Verspaget kreeg de bal bij toeval voor haar voeten en lobte die trefzeker over Steen. Toch een beetje een zure tegentreffer in het besef, dat haar collega aan de overzijde 8 minuten eerder een vrijwel identieke boogbal van Lieke Vis wel onder de lat had kunnen wegtikken. Beide pogingen behoorden tot het minieme lijstje van inzetten tussen de palen.

Opsteker

Telstar kwam niet goed uit de kleedkamer. „Feyenoord zette meer druk en daar hadden we een tijd lang geen antwoord op”, aldus Worm, die erkende, dat het vaak ook allemaal niet goed viel voor haar ploeg. Tweede ballen, klutsen, het viel veel vaker in het voordeel van de Rotterdamsen. Worm wisselde, maar zag daarvan niet het gewenste effect.

„Ik hoorde achteraf ook dat een paar meiden moe waren. Dat verklaart misschien ook waarom de beleving bij sommigen ontbrak.”

Dat haar ploeg zich alsnog naar een remise werkte, was een geweldige opsteker. In elk geval hadden weinigen dat diep in blessuretijd nog verwacht. Het was Isa Gomez, die een pardoes bespeelbare bal vanaf de rand van het zestienmetergebied ineens hard richting doel joeg. Via de binnenkant van de paal sloeg hij binnen.